Zewnętrzne vs. wewnętrzne testy penetracyjne infrastruktury: Która perspektywa odkryje prawdziwe oblicze Twojego (nie)bezpieczeństwa?

Współczesne organizacje stoją przed rosnącym wyzwaniem zapewnienia bezpieczeństwa swojej infrastruktury IT w obliczu coraz bardziej zaawansowanych zagrożeń cybernetycznych. Testy penetracyjne (pentesty) stanowią kluczowy element strategii obrony, pozwalając na identyfikację luk w zabezpieczeniach poprzez symulację rzeczywistych ataków. W zależności od punktu wyjścia ataku, wyróżnia się dwa główne typy testów: zewnętrzne i wewnętrzne.

Zewnętrzne testy penetracyjne symulują ataki przeprowadzane z perspektywy zewnętrznego intruza, który nie posiada wcześniejszego dostępu do sieci organizacji. Celem jest ocena podatności systemów dostępnych z publicznego internetu, takich jak serwery WWW, aplikacje czy usługi chmurowe. Testy te pozwalają na identyfikację słabych punktów w zabezpieczeniach perymetrycznych, które mogą stanowić punkt wejścia dla cyberprzestępców.

Wewnętrzne testy penetracyjne odnoszą się do scenariuszy, w których atakujący uzyskuje dostęp do sieci organizacji, na przykład poprzez złośliwe oprogramowanie, zagubiony laptop czy działania niezadowolonego pracownika. Testy te mają na celu ocenę skuteczności zabezpieczeń wewnętrznych, takich jak segmentacja sieci, kontrola dostępu czy monitorowanie aktywności użytkowników.

W niniejszym artykule przedstawimy kluczowe różnice między zewnętrznymi a wewnętrznymi testami penetracyjnymi, omawiając ich cele, metodykę oraz korzyści płynące z ich przeprowadzania w kontekście budowania kompleksowej strategii bezpieczeństwa IT.

Dlaczego postrzeganie bezpieczeństwa infrastruktury wyłącznie przez pryzmat „murów obronnych” jest iluzją w dzisiejszym świecie?

Przez lata w strategiach bezpieczeństwa IT dominowało podejście warownej twierdzy – koncentracja na budowaniu jak najwyższych i najgrubszych „murów obronnych” na obwodzie sieci (perimeter security). Zapory sieciowe (firewalle), systemy zapobiegania włamaniom (IPS), bramy VPN – wszystko to miało chronić cenne zasoby wewnętrzne przed zagrożeniami czyhającymi w dzikim internecie. I choć solidna obrona obwodowa jest nadal absolutnie niezbędna, postrzeganie bezpieczeństwa infrastruktury wyłącznie przez ten pryzmat jest dziś niebezpieczną iluzją. Współczesny krajobraz zagrożeń oraz ewolucja samych architektur IT wymuszają znacznie bardziej holistyczne i wielowarstwowe podejście.

Po pierwsze, granice sieci stają się coraz bardziej płynne i trudne do zdefiniowania. Praca zdalna, urządzenia mobilne, usługi chmurowe, partnerzy biznesowi łączący się z naszymi systemami – wszystko to sprawia, że tradycyjny, wyraźnie określony „obwód” zaciera się. Atakujący mają dziś znacznie więcej potencjalnych punktów wejścia niż tylko główna brama internetowa firmy. Skupianie się wyłącznie na jej ochronie to jak zamykanie drzwi frontowych na cztery spusty, pozostawiając otwarte okna na parterze i niezabezpieczone tylne wejście.

Po drugie, zagrożenia wewnętrzne (insider threats) stanowią znaczący i często niedoceniany problem. Mogą to być działania celowe (np. niezadowolony pracownik kradnący dane) lub, co znacznie częstsze, nieumyślne błędy i zaniedbania pracowników (np. kliknięcie w link phishingowy, używanie słabych haseł, nieostrożne obchodzenie się z poufnymi informacjami). Nawet najlepiej zabezpieczony obwód nie ochroni przed zagrożeniem, które już znajduje się wewnątrz sieci. Dlatego tak ważne jest monitorowanie i zabezpieczanie również tego, co dzieje się „za murami”.

Po trzecie, atakujący nieustannie doskonalą swoje techniki omijania zabezpieczeń obwodowych. Zaawansowane ataki phishingowe, wykorzystywanie podatności typu zero-day w oprogramowaniu, czy ataki na łańcuch dostaw (supply chain attacks) to tylko niektóre ze sposobów, w jakie cyberprzestępcy mogą przeniknąć do wnętrza sieci, nawet tej pozornie dobrze chronionej z zewnątrz. Założenie, że nasze „mury” są nie do sforsowania, jest po prostu naiwne. Należy przyjąć strategię „assume breach” – zakładać, że prędzej czy później atakujący znajdzie sposób, aby dostać się do środka, i być na to przygotowanym.

Dlatego właśnie współczesne podejście do bezpieczeństwa infrastruktury musi opierać się na koncepcji „obrony w głąb” (defense in depth). Oznacza to wdrażanie wielu warstw zabezpieczeń, zarówno na obwodzie, jak i wewnątrz sieci, a także na poziomie poszczególnych systemów i aplikacji. Kluczowe jest nie tylko zapobieganie włamaniom, ale także szybkie wykrywanie intruzów, którzy już dostali się do środka, ograniczanie ich możliwości poruszania się po sieci (lateral movement) i minimalizowanie potencjalnych szkód. Testy penetracyjne, zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne, odgrywają tu nieocenioną rolę w weryfikacji skuteczności tych wielowarstwowych mechanizmów obronnych.

Kiedy spojrzenie „z zewnątrz” (test zewnętrzny) jest absolutnie niezbędne, aby nie dać się zaskoczyć atakującym z internetu?

Test penetracyjny zewnętrzny, symulujący działania atakującego próbującego sforsować obronę Twojej firmy od strony publicznego internetu, jest fundamentalnym elementem każdej dojrzałej strategii bezpieczeństwa. Istnieją sytuacje i momenty, w których przeprowadzenie takiego testu jest nie tyle dobrą praktyką, co absolutną koniecznością, jeśli chcesz uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek i spać spokojniej, wiedząc, że Twoja „pierwsza linia obrony” jest solidna.

Przede wszystkim, jeśli Twoja organizacja świadczy jakiekolwiek usługi online lub udostępnia zasoby przez internet, test zewnętrzny jest obowiązkowy. Niezależnie od tego, czy jest to firmowa strona internetowa, sklep e-commerce, portal dla klientów, interfejs API, serwer poczty, czy zdalny dostęp VPN dla pracowników – każdy z tych elementów stanowi potencjalny cel dla atakujących. Regularne (przynajmniej raz w roku, a najlepiej częściej) testowanie ich odporności z perspektywy anonimowego intruza pozwala na identyfikację i załatanie dziur, zanim wykorzystają je cyberprzestępcy. To jak regularny przegląd techniczny samochodu – chcesz wiedzieć, czy hamulce działają, zanim wyruszysz w długą podróż.

Kolejnym kluczowym momentem jest wdrożenie nowej, publicznie dostępnej usługi lub znacząca modyfikacja istniejącej. Uruchamiasz nowy portal dla partnerów? Przeprojektowujesz swoją główną stronę internetową? Wdrażasz nowy system zdalnego dostępu? Każda taka zmiana, nawet jeśli przeprowadzona z największą starannością, może nieumyślnie wprowadzić nowe podatności lub osłabić dotychczasowe zabezpieczenia. Test zewnętrzny przeprowadzony bezpośrednio po takim wdrożeniu (lub tuż przed jego pełnym uruchomieniem produkcyjnym) jest jak ostatni test jakościowy, który pozwala wyłapać ewentualne błędy i niedociągnięcia.

Nie można również zapominać o wymogach regulacyjnych i standardach branżowych. Wiele z nich, jak na przykład PCI DSS (Payment Card Industry Data Security Standard) dla firm przetwarzających dane kart płatniczych, czy niektóre interpretacje RODO dotyczące należytej staranności w ochronie danych osobowych, jawnie wymaga lub silnie rekomenduje regularne przeprowadzanie zewnętrznych testów penetracyjnych. Niespełnienie tych wymogów może skutkować nie tylko karami finansowymi, ale także utratą certyfikatów czy możliwości prowadzenia określonego rodzaju działalności. Raport z profesjonalnie przeprowadzonego testu zewnętrznego jest często kluczowym dowodem na spełnienie tych obowiązków.

Wreszcie, zewnętrzny test penetracyjny jest niezwykle wartościowy, gdy chcesz uzyskać obiektywną, niezależną ocenę skuteczności Twoich zabezpieczeń obwodowych. Być może zainwestowałeś w nową zaporę sieciową, system IPS czy rozwiązanie WAF i chcesz sprawdzić, czy rzeczywiście działają one tak, jak powinny, i czy są w stanie odeprzeć realne próby ataku. Perspektywa zewnętrznego, „nieuprzedzonego” pentestera, który nie zna Twojej wewnętrznej konfiguracji, może dostarczyć bezcennych informacji zwrotnych i wskazać obszary, które wymagają poprawy, a których być może nie dostrzegasz z wewnętrznej perspektywy. To jak zaproszenie niezależnego eksperta do oceny Twojej pracy – świeże spojrzenie zawsze wnosi nową wartość.

W jakich scenariuszach to właśnie test „od środka” (test wewnętrzny) obnaży największe słabości i potencjalne ścieżki ataku?

Choć solidna ochrona obwodowa jest kluczowa, założenie, że żaden atakujący nigdy nie przeniknie do wnętrza naszej sieci, jest niestety mrzonką. Ataki phishingowe, złośliwe oprogramowanie, skompromitowane poświadczenia czy nawet działania nieostrożnych lub złośliwych pracowników – to wszystko może sprawić, że intruz znajdzie się „za murami”. W takich sytuacjach to właśnie test penetracyjny wewnętrzny, symulujący działania atakującego, który już uzyskał pewien przyczółek w sieci lokalnej, jest w stanie obnażyć największe słabości i pokazać, jak katastrofalne mogą być tego konsekwencje.

Wyobraź sobie sytuację, w której jeden z Twoich pracowników nieświadomie kliknął w złośliwy link w e-mailu phishingowym, co doprowadziło do zainfekowania jego stacji roboczej i przejęcia jej przez atakującego. Co dalej? Czy atakujący będzie w stanie z tej jednej skompromitowanej maszyny poruszać się swobodnie po całej sieci? Czy uzyska dostęp do współdzielonych dysków z wrażliwymi danymi? Czy zdoła przechwycić poświadczenia innych użytkowników lub administratorów? Czy dotrze do serca Twojej infrastruktury – kontrolerów domeny, serwerów baz danych, systemów finansowo-księgowych? Wewnętrzny test penetracyjny, startujący z perspektywy takiej właśnie skompromitowanej stacji, odpowie na te pytania, bezlitośnie pokazując potencjalne ścieżki eskalacji i rozprzestrzeniania się ataku.

Innym kluczowym scenariuszem jest potrzeba weryfikacji skuteczności wewnętrznej segmentacji sieci i mechanizmów kontroli dostępu. Wiele organizacji inwestuje w podział swojej sieci na różne strefy bezpieczeństwa (np. strefa serwerów, strefa użytkowników, strefa DMZ), mając nadzieję, że w przypadku kompromitacji jednej strefy, pozostałe pozostaną bezpieczne. Test wewnętrzny pozwala sprawdzić, czy ta segmentacja rzeczywiście działa, czy reguły na wewnętrznych zaporach sieciowych są poprawnie skonfigurowane, i czy nie istnieją nieautoryzowane połączenia między segmentami. Często okazuje się, że historyczne konfiguracje, tymczasowe „obejścia” czy po prostu błędy ludzkie sprawiły, że segmentacja jest iluzoryczna.

Test wewnętrzny jest również nieoceniony, gdy chcesz ocenić ryzyko związane z zagrożeniami wewnętrznymi (insider threats) – zarówno tymi celowymi, jak i przypadkowymi. Co może zrobić pracownik posiadający standardowe uprawnienia, jeśli zdecyduje się działać na szkodę firmy? Czy ma dostęp do danych, do których nie powinien? Czy może łatwo eskalować swoje uprawnienia? A co w przypadku pracownika uprzywilejowanego (np. administratora systemu), który nadużywa swoich uprawnień lub którego konto zostanie przejęte? Test wewnętrzny, symulujący różne profile użytkowników wewnętrznych, pomoże zidentyfikować takie ryzyka.

Wreszcie, test wewnętrzny jest niezwykle ważny w sytuacjach, gdy Twoja firma przetwarza szczególnie cenne lub wrażliwe dane (np. tajemnice handlowe, dane osobowe o wysokim stopniu poufności, dane finansowe) i chce mieć pewność, że są one odpowiednio chronione przed nieautoryzowanym dostępem z wewnątrz sieci. Nawet jeśli dostęp z internetu do tych danych jest zablokowany, podatności w konfiguracji serwerów plików, baz danych, aplikacji wewnętrznych czy systemów uprawnień mogą sprawić, że staną się one łatwym łupem dla kogoś, kto już jest w środku. Test wewnętrzny pomoże zidentyfikować i zaadresować te wewnętrzne słabości.

Pamiętaj, że bezpieczeństwo to system naczyń połączonych. Silny obwód jest ważny, ale bez solidnych zabezpieczeń wewnętrznych i regularnej ich weryfikacji, Twoja organizacja wciąż pozostaje narażona na poważne ryzyko.

Jakie unikalne typy podatności i zaawansowane techniki ataków są charakterystyczne dla testów zewnętrznych, a jakie dla wewnętrznych?

Choć zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne testy penetracyjne infrastruktury mają na celu identyfikację słabości, to ze względu na odmienną perspektywę i punkt startowy, koncentrują się one na różnych typach podatności i wykorzystują nieco inne, choć czasem zazębiające się, techniki i narzędzia. Zrozumienie tych niuansów pozwala lepiej docenić kompleksowość oceny bezpieczeństwa.

Testy zewnętrzne – walka na przedmurzu: Pentesterzy przeprowadzający testy zewnętrzne skupiają się na wszystkim, co jest widoczne i dostępne z publicznego internetu. Ich celem jest znalezienie „dziury w murze”. Typowe podatności i techniki to:

• Nieaktualne oprogramowanie i brakujące poprawki na serwerach publicznych: Serwery webowe (Apache, Nginx, IIS), serwery poczty (Exchange, Postfix), serwery VPN (OpenVPN, IPSec) – jeśli nie są regularnie aktualizowane, stają się łatwym celem dla znanych exploitów.
• Błędy konfiguracji usług sieciowych: Publicznie dostępne panele administracyjne z domyślnymi lub słabymi hasłami, otwarte proxy, podatne usługi DNS (np. umożliwiające transfer strefy), niezabezpieczone usługi SNMP.
• Podatności aplikacji webowych (często badane w dedykowanych testach webowych, ale mogą być elementem testu infrastruktury): SQL Injection, Cross-Site Scripting (XSS), Server-Side Request Forgery (SSRF) na publicznie dostępnych interfejsach.
• Słabe polityki haseł i brak MFA dla usług zdalnego dostępu: Umożliwiające ataki typu brute-force lub credential stuffing na konta VPN, RDP (jeśli wystawione publicznie, co jest złą praktyką), czy panele administracyjne.
• Wycieki informacji: Np. poprzez publicznie dostępne metadane, listingi katalogów na serwerach webowych, czy nieprawidłowo skonfigurowane rekordy DNS.
• Ataki typu Denial of Service (DoS/DDoS): Choć nie zawsze celem jest uzyskanie dostępu, testy mogą obejmować ocenę odporności na ataki zalewowe. Techniki często obejmują zaawansowane skanowanie portów, fingerprinting usług, automatyczne i manualne wyszukiwanie znanych podatności, próby siłowego łamania haseł, a także wykorzystanie publicznie dostępnych narzędzi i baz danych exploitów.

Testy wewnętrzne – działania na tyłach wroga: Gdy pentester działa już wewnątrz sieci, jego możliwości i arsenał technik znacząco się poszerzają. Skupia się on na eskalacji uprawnień i poruszaniu się po sieci (lateral movement).

• Słabości w konfiguracji Active Directory: To często główny cel. Podatności takie jak Kerberoasting, AS-REP Roasting, nieograniczone delegowanie, słabe polityki haseł dla kont użytkowników i serwisowych, możliwość anonimowego wyliczania informacji z AD.
• Brak segmentacji sieci lub słabe reguły na wewnętrznych firewallach: Umożliwiające swobodne przemieszczanie się między różnymi segmentami sieci i dostęp do systemów, które powinny być odizolowane.
• Niezabezpieczone udziały sieciowe (SMB/NFS) i serwery plików: Często zawierające wrażliwe dane lub skrypty, które mogą być wykorzystane do dalszych ataków. Poszukiwanie udziałów z anonimowym dostępem lub słabymi uprawnieniami.
• Podatności systemów operacyjnych stacji roboczych i serwerów wewnętrznych: Brakujące poprawki, niepotrzebnie uruchomione usługi, słabe lokalne hasła administratora, możliwość przechwycenia hashy NTLM.
• Ataki typu Man-in-the-Middle (MitM): Np. ARP spoofing, DNS spoofing w sieci lokalnej, pozwalające na przechwytywanie i modyfikowanie ruchu sieciowego, w tym poświadczeń.
• Wykorzystanie narzędzi administracyjnych i skryptów: Często administratorzy pozostawiają w sieci narzędzia lub skrypty (np. PowerShell), które mogą być wykorzystane przez atakującego do automatyzacji działań lub eskalacji uprawnień.
• Słabości w konfiguracji drukarek sieciowych, urządzeń IoT i innych „zapomnianych” zasobów: Mogą one stanowić łatwy przyczółek do dalszych ataków. Techniki obejmują intensywne skanowanie sieci wewnętrznej, nasłuchiwanie ruchu, wykorzystywanie narzędzi takich jak Mimikatz do ekstrakcji poświadczeń z pamięci, exploity na podatności w usługach sieciowych (np. EternalBlue), a także zaawansowane techniki poruszania się po Active Directory.

Zrozumienie tych różnic pozwala na bardziej świadome planowanie zakresu testów i lepszą interpretację ich wyników w kontekście ogólnej strategii obronnej.

Czy istnieje „złoty środek”, czyli jak strategicznie połączyć oba podejścia, aby uzyskać najpełniejszy obraz ryzyka i zoptymalizować inwestycje?

Pytanie, czy wybrać test zewnętrzny, czy wewnętrzny, często sprowadza się do fałszywej dychotomii. W rzeczywistości, dla uzyskania naprawdę kompleksowego i wiarygodnego obrazu postury bezpieczeństwa organizacji, te dwa podejścia nie powinny być traktowane jako alternatywy, lecz jako komplementarne elementy szerszej strategii. „Złoty środek” nie polega na wyborze jednego kosztem drugiego, ale na ich inteligentnym i strategicznym połączeniu, które maksymalizuje wartość uzyskanych informacji i pozwala zoptymalizować inwestycje w bezpieczeństwo.

Jednym z najbardziej efektywnych podejść jest przeprowadzenie testu zewnętrznego jako pierwszego kroku, a następnie, w zależności od jego wyników i zidentyfikowanych wektorów, zaplanowanie bardziej ukierunkowanego testu wewnętrznego. Jeśli test zewnętrzny ujawni poważne luki umożliwiające penetrację obwodu, kolejnym logicznym krokiem jest sprawdzenie, co atakujący mógłby osiągnąć, wykorzystując ten właśnie przyczółek. To podejście „od ogółu do szczegółu” pozwala na realistyczną symulację pełnego łańcucha ataku.

Inną strategią jest regularne, naprzemienne przeprowadzanie obu typów testów w ramach rocznego planu bezpieczeństwa. Na przykład, w jednym kwartale można przeprowadzić kompleksowy test zewnętrzny, a w kolejnym skupić się na teście wewnętrznym kluczowych segmentów sieci lub systemów. Taka cykliczność zapewnia, że oba aspekty bezpieczeństwa są regularnie weryfikowane, a jednocześnie pozwala rozłożyć koszty i zasoby w czasie.

Coraz popularniejsze staje się również podejście oparte na scenariuszach typu „Red Team Operations” lub „Assumed Breach”, które z natury łączą elementy obu perspektyw. W operacji Red Team, zespół etycznych hakerów ma za zadanie osiągnąć określone, zdefiniowane cele (np. uzyskać dostęp do konkretnych danych, przejąć kontrolę nad systemem X), wykorzystując dowolne dostępne metody – zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne. Scenariusze „Assumed Breach” zakładają natomiast, że atakujący już znajduje się wewnątrz sieci (np. poprzez skompromitowane konto) i skupiają się na jego możliwościach detekcji, reakcji oraz dalszej eskalacji. Takie zaawansowane ćwiczenia dostarczają niezwykle cennych informacji o rzeczywistej odporności organizacji.

Optymalizacja inwestycji polega tutaj na inteligentnym wykorzystaniu wyników jednego testu do ukierunkowania kolejnego. Jeśli test zewnętrzny nie wykaże żadnych łatwych dróg do wnętrza sieci (co jest dobrym znakiem, ale rzadko się zdarza), może to oznaczać, że Twoja obrona obwodowa jest solidna, ale nadal warto przeprowadzić test wewnętrzny, aby sprawdzić odporność na zagrożenia wewnętrzne lub ataki, które mogłyby ominąć tę obronę w inny sposób (np. poprzez phishing). Z kolei, jeśli test zewnętrzny ujawnił słabości, wyniki te mogą być bezpośrednim wsadem do planowania scenariuszy testu wewnętrznego.

Ważne jest również, aby nie traktować tych testów w izolacji od innych działań związanych z bezpieczeństwem, takich jak zarządzanie podatnościami, monitorowanie bezpieczeństwa (SIEM/SOC), czy szkolenia pracowników. Wyniki testów penetracyjnych powinny być integralną częścią cyklu doskonalenia bezpieczeństwa, dostarczając informacji zwrotnej do wszystkich tych obszarów. Na przykład, podatności wykryte podczas testu powinny trafić do programu zarządzania podatnościami, a techniki socjotechniczne, które okazały się skuteczne, powinny zostać uwzględnione w kolejnych szkoleniach dla pracowników.

Strategiczne połączenie testów zewnętrznych i wewnętrznych, wsparte ciągłym procesem zarządzania ryzykiem, to droga do zbudowania dynamicznej i adaptacyjnej strategii obronnej, która jest w stanie sprostać wyzwaniom współczesnego, złożonego krajobrazu zagrożeń.

Jak nFlo projektuje scenariusze testów penetracyjnych infrastruktury, by dostarczyć Ci nie tylko listę podatności, ale realną strategię wzmocnienia obrony?

W nFlo podchodzimy do testów penetracyjnych infrastruktury – zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych – jako do czegoś znacznie więcej niż tylko technicznego ćwiczenia mającego na celu wygenerowanie listy podatności. Naszym celem jest dostarczenie Ci głębokiego zrozumienia Twojego rzeczywistego profilu ryzyka oraz konkretnej, praktycznej strategii wzmocnienia Twojej obrony, która jest dopasowana do specyfiki Twojej organizacji, branży i celów biznesowych. Nie interesuje nas tylko „co” jest podatne, ale przede wszystkim „dlaczego” i „jak” to naprawić w sposób najbardziej efektywny.

Nasz proces projektowania scenariuszy testowych zawsze rozpoczyna się od bliskiej współpracy z Tobą i Twoim zespołem. Chcemy dokładnie zrozumieć, co jest dla Ciebie najważniejsze – jakie są Twoje „klejnoty koronne” (krytyczne dane, systemy, procesy), jakie są Twoje największe obawy związane z bezpieczeństwem, jakie są Twoje wymogi regulacyjne i jakie są Twoje realne możliwości (budżetowe, zasobowe) w zakresie wdrażania rekomendacji. Ta faza „scopingu” i „threat modeling” jest dla nas kluczowa, ponieważ pozwala nam zaprojektować test, który będzie maksymalnie relevantny i wartościowy.

Zamiast stosować generyczne, „z pudełka” checklisty, tworzymy scenariusze testowe, które odzwierciedlają realne taktyki, techniki i procedury (TTPs) stosowane przez cyberprzestępców celujących w organizacje takie jak Twoja. Wykorzystujemy naszą wiedzę o aktualnych trendach w atakach, specyficznych zagrożeniach dla Twojej branży oraz informacje zebrane podczas fazy rekonesansu (oczywiście w granicach uzgodnionego zakresu). Naszym celem jest symulacja ataków, które są nie tylko technicznie możliwe, ale także prawdopodobne w Twoim kontekście.

Podczas przeprowadzania testów, nasi doświadczeni i certyfikowani pentesterzy nie ograniczają się do prostego uruchamiania automatycznych skanerów. Owszem, narzędzia są ważnym wsparciem, ale prawdziwa wartość leży w ludzkiej inteligencji, kreatywności i umiejętności łączenia pozornie niepowiązanych ze sobą informacji w celu znalezienia nieoczywistych ścieżek ataku. Skupiamy się na identyfikacji nie tylko pojedynczych podatności, ale także na możliwości ich łańcuchowego wykorzystania (exploit chaining) w celu osiągnięcia głębszej penetracji lub większego wpływu.

Raport, który od nas otrzymujesz, to znacznie więcej niż tylko techniczny wykaz znalezionych problemów. Każda zidentyfikowana podatność jest szczegółowo opisana, wraz z oceną jej rzeczywistego ryzyka biznesowego (a nie tylko technicznego CVSS), dowodami na możliwość jej wykorzystania oraz, co najważniejsze, konkretnymi, priorytetyzowanymi i praktycznymi rekomendacjami dotyczącymi działań naprawczych. Staramy się, aby nasze rekomendacje były nie tylko „co zrobić”, ale także „jak to zrobić” w sposób najbardziej efektywny i najmniej zakłócający dla Twojej działalności.

Co więcej, wyniki testu i nasze rekomendacje zawsze osadzamy w szerszym kontekście Twojej strategii bezpieczeństwa. Pomagamy zrozumieć, jak zidentyfikowane problemy wpisują się w ogólny obraz ryzyka, jakie procesy lub polityki wymagają poprawy, i jakie długoterminowe działania (np. szkolenia, inwestycje w technologie, zmiany w architekturze) mogą być potrzebne, aby zbudować bardziej odporną organizację.

W nFlo wierzymy, że test penetracyjny to nie koniec, lecz początek drogi do bezpieczniejszej przyszłości. Jesteśmy Twoim partnerem na tej drodze, dostarczając nie tylko ekspertyzy technicznej, ale także strategicznego wsparcia, które pomoże Ci przekształcić wyniki testu w realne, trwałe wzmocnienie Twojej obrony.

Zewnętrzne vs. wewnętrzne testy penetracyjne infrastruktury IT